پیام خراسان - مشهد ـ هر ساله تعداد زیادی از زائران امام رضا (ع) از نقاط دور و نزدیک با پای پیاده به زیارت علی بن موسی‌الرضا (ع) مشرف می‌شوند.

خبرگزاری مهر ، گروه استان‌ها - فاطمه بیرجندی: دهه پایانی صفر، موسم اشک و ماتم عالم آل محمد، حضرت علی بن موسی‌الرضا (ع) است، روزهایی که بار دیگر قلب تپنده ایران اسلامی را به تکاپو برای پذیرایی از زائران امام رئوف (ع) وا می‌دارد.
در کنار ورود میلیونی زائران امام رضا (ع) از نقاط مختلف کشور و دیگر کشورها از راه‌های زمینی، ریلی و هوایی، دلدادگانی عاشق با پای پیاده در طریق عشق قدم می‌گذارند و مخلصانه به سوی حریم نور حرکت می‌کنند.
هر ساله تعداد زیادی از محبین اهل بیت (ع) در روزهای پایانی ماه صفر در مسیرهای منتهی به مشهد مقدس پیاده قدم برمی‌دارند، سختی‌های راه را به جان می‌خرند تا روز شهادت امام هشتم (ع) با حضور در صحن و سرای آن امام همام، عرض تسلیت و ارادت خود را به ساحت قدسی ایشان ابراز کنند.
حال و هوایی متفاوت
امسال اما مسیر نور حال و هوای دیگری دارد، پس از دو سال از دوری دلدادگان امام هشتم (ع) که به واسطه شیوع کرونا، امکان زیارت پیاده حرم رضوی مقدور نبود، زائران امام رئوف از هر سو خود را به مشهد می‌رسانند؛ دوری دو ساله از حرم رضوی از یک سو و غم جا ماندن محبین سیدالشهدا از زائران پیاده اربعین حسینی از سوی دیگر سبب شده تا زائران بیشتری قدم در این مسیر بگذارند.
مسیر جاده قوچان به مشهد مقدس یکی از مبادی اصلی ورود زائران پیاده امام رضا (ع) به شمار می‌رود که هرساله میزبان عاشقان آن حضرت است، برای درک حال و هوای این راه، قدم در مسیر زائران پیاده حضرت می‌گذارم تا کمی در کنار آنان قدم بردارم.

جاماندگان اربعین در مسیر بهشت
حضور یک زوج جوان با کالسکه بچه نظرم را جلب می‌کند، به سراغ آنان می‌روم و دلیل حرکت پیاده آنان را می‌پرسم؛ از پدر جوان این خانواده سه نفره که از شهر توس به سمت مشهد در حرکت هستند، دلیل حرکت آنان را می‌پرسم که مردم جوان با بغض جواب می‌دهد: از کربلا جا ماندیم.
وی ادامه می‌دهد: ما هر سال با پای پیاده به زیارت امام رضا (ع) می‌آییم، صحنه‌های زیبایی در این مسیر به چشم می‌خورد، در ابتدای مسیر کودکی با اصرار کفش‌های من را واکس می‌زند و این از زیبایی‌های مسیر دلدادگی است.
همسر او که کالسکه بچه در دست دارد، از امام رضا (ع) سربازی دخترش در مسیر اهل بیت (ع) را طلب می‌کند و می‌گوید: دعا می‌کنم دخترم در این مسیر بزرگ و عاقبت به خیر شود.
کمی جلوتر می‌روم، موکب‌های بزرگ و کوچکی مشغول خدمت‌رسانی به زائران پیاده امام رضا (ع) هستند، یکی با پهن کردن دو فرش، اسباب استراحت زائران را فراهم کرده، موکب دیگری مشغول ماساژ زائران خسته در راه است و با شربت از آنان پذیرایی می‌کند.
جوانی با شال سبز سیادت به ما نزدیک می‌شود، از چناران حرکت کرده و به شوق زیارت امام هشتم (ع) قدم برمی‌دارد، این جوان می‌گوید: آمده‌ام تا مظلومیت آقا را جهانی کنیم.
وی که برای ششمین سال است پیاده به مشهد می‌آید، می‌افزاید: با این همایش پیاده‌روی قصد داریم با رزمایشی فرهنگی، محبت مردم به اهل بیت (ع) را به نمایش دربیاوریم.
چند قدم آن‌طرف‌تر، پاکبانی در حال نظافت مسیر پیاده‌روی است، از او احساسش را می‌پرسم که می‌گوید: قربان خدا بشوم که چنین شغلی را به من داد که نوکری زائر امام رضا (ع) را می‌کنم.

نظافت زیر پای زائران آرزویم بود
وی، خدمت به زوار کربلا را آرزوی خود بیان می‌کند و ادامه می‌دهد: خیلی دوست داشتم به کربلا بروم اما شرایطش پیش نیامد، به امام رضا (ع) گفتم کاری کن که بتوانم زیر پای زائرانت را تمیز کنم، به آرزویم رسیدم و این حس و حال را نمی‌توانم وصف کنم.
مسیر مملو از نوجوانانی است که در کنار خانواده خود یا با کاروان‌های شهرهای مختلف حرکت می‌کنند، نوجوان 15 ساله‌ای که دوربین خبرنگار ما را می‌بیند، جلو می‌آید، از او می‌پرسم چرا پیاده حرکت می‌کنی؟ پاسخ می‌دهد: از حرکت در این مسیر حس خوبی دارم.
او که به همراه دوستان خود به زیارت آمده، می‌گوید: تا الان حدود 20 کیلومتر پیاده حرکت کردیم و سال‌های دیگر هم خواهیم آمد.
به موکبی می‌روم تا کمی استراحت کنم، موکبی نسبتأ بزرگ که علاوه بر خدمات اسکان، خدمات پزشکی و ماساژ نیز ارائه می‌دهد، روبروی موکب سایه‌بانی درست کرده‌اند که زائران پیاده علی بن موسی‌الرضا در مسیر حرکت خود بتوانند چند دقیقه زیر سایه آن استراحت کنند، تجدید قوا کرده و به مسیر خود ادامه دهند.
در بین زائران، دو نوجوان با پای برهنه به چشم می خورند، از یکی از آنان می‌پرسم اهل کجاست که می‌گوید از گرگان آمده.

پیاده با پای برهنه
او که با ظاهری متفاوت و با پای برهنه در موکب استراحت می‌کند، بیان می‌کند: از شهر چناران پیاده‌روی خود را به همراه 25 نفر از اعضای خانواده آغاز کردیم؛ عشق به امام رضا (ع) سبب شد سه چهار سال است پیاده این مسیر را طی می‌کنیم.
این زائر نوجوان امام رضا (ع) ادامه می‌دهد: به همه می‌گویم هرچه از امام رضا (ع) می‌خواهید، بگویید، ایشان می‌شنوند.
مسیر پیاده‌روی علی بن موسی‌الرضا (ع)، روایت دل‌های پاک عاشقان عالم آل محمد است، کسانی که از راه‌های دور خود را به قطعه‌ای از بهشت می‌رسانند، کیلومترها حرکت می‌کنند تا ارادت خالصانه خود را تقدیم امام رئوف کنند.
گروهی از بانوان کمی جلوتر در حال حرکت هستند، سراغ آنان می‌روم تا با آنان هم‌قدم و هم‌کلام شوم، آنان از روستای «کَبرده» در 40 کیلومتری حرم مطهر رضوی راهی شدند، یکی از آنان می‌گوید: چند روز پیش به حرم مطهر مشرف شدم اما دیشب به دلم افتاد این مسیر را دوباره و با پای پیاده طی کنم، لذتی که پیاده‌روی در این راه برای من دارد، زیارت عادی ندارد.

بهترین پیشنهاد، شیرین‌ترین تجربه
دختر جوان دیگر به من می‌گوید: خیلی دوست داشتم پیاده‌روی این مسیر را تجربه کنم، با پیشنهاد عمه‌ام برای اولین پیاده به حرم رضوی مشرف می‌شوم، تجربه شیرینی است و سال‌های بعد هم پیاده به مشهد می‌آیم.
او ادامه می‌دهد: همه مسیر جذابیت و زیبایی است، انگار در عالم دیگری هستی و این جز در این راه تجربه نمی‌شود.
عمه دختر جوان هم به ما اضافه می‌شود، او که برای بار دوازدهم است که پیاده راهی مشهد است، می‌گوید: این پیاده‌روی را نذر ظهور امام زمان کرده‌ام؛ حال خوبی دارم و دل گرفته‌ام را در این مسیر با دردل با حضرت آرام می‌کنم.
از او می‌پرسم در این گرمای هوا و با چادر، چطور سختی راه را تحمل می‌کند که بدون مکث پاسخ می‌دهد: چادر ارثیه حضرت زهرا به ماست و به این چادر افتخار می‌کنم.
کمی جلوتر چادری برپاست، چادری کوچک اما پر رفت و آمد، جلو می‌روم تا ببینم این چادر کوچک برای چه برپا شده که می‌بینم مردی با فرزند خود روی زیلویی کوچک نشسته‌اند و کفش زائران را ترمیم می‌کنند.

خدمت به قدوم زائران امام رضا (ع)
از او می‌پرسم چرا اینجاست، لبخندی مرا مهمان می‌کند و می‌گوید: سه چهار سالی است در مسیر نیشابور به مشهد موکب خدمت‌رسانی داشتیم که امسال توفیق حضور در آن مسیر میسر نشد، به همراه پسرم در این مسیر حاضر شدیم تا به زائران امام رضا (ع) خدمت کنیم.
وی که موکبی کوچک و خانوادگی بنا کرده است، اضافه می‌کند: سال قبل از کرونا در مسیر نیشابور، زائری به ما مراجعه کرد که با دمپایی راهی مسیر بود، دمپایی او پاره شده بود و ادامه مسیر برایش میسر نبود، دمپایی او را ترمیم کردم، به قدری ما را دعا کرد که شرمنده او شدیم.
او می‌گوید: برخی دوستان به ما می‌گویند این کارهای جزئی چه اهمیتی دارد اما همین کارهای کوچک آثاری دارد که قابل توصیف نیست.
کار ما تقریبأ تمام شده اما جمعیت هر لحظه بیشتر می‌شود، زائرانی که در معنای اَتَم کلمه، با عشق قدم در مسیر گذاشته‌اند.