بزرگنمايي:

پیام خراسان - دانشمندان می‌گویند با بررسی بیش از هزار باتلاق باستانی در اروپا به اسرار تازه‌ای از مومیایی‌های باتلاقی که قدمتشان تا 7 هزار سال می‌رسد دست پیدا کرده‌اند.

دانشمندان در تحقیق جامع خود این باتلاق‌ها را که در 266 مکان تاریخی در سراسر شمال اروپا، از ایرلند تا کشورهای حوزه بالتیک، واقع شده بودند مورد بررسی قرار دادند.
در این پژوهش که تیمی متشکل از پژوهشگران هلندی، سوئدی و استونیایی حضور داشتند سابقه باستانی این مدفن‌های باتلاقی از زمان ظهورشان در 5200 سال قبل از میلاد در دوره نوسنگی تا عصر آهن و سپس قرون وسطی در 1500 سال پس از میلاد بررسی شد.
ون بیک، باستان شناس در دانشگاه واخنینگن هلند، می‌گوید روی اجساد اکثر مومیایی‌های باتلاقی که تا کنون پیدا شده‌اند نشانه‌هایی از صدمه‌های آسیب‌زای متعدد وجود دارد و گمان می‌رود آنان قربانیان قتل باشند.
برای مثال جسد تقریبا سالم زنی که خود را منقبض کرده بود در سال 1897 در یک باتلاق باستانی در هلند کشف شد. کاشف آن که یک کارگر معدن بود چنان از ظاهر سالم و سیاه‌شده‌ی جسد در شگفت شد که تصور کرد شیطان از درون حفره زمین بیرون آمده و به همین خاطر پا به فرار گذاشت.
این زن یک شنل پشمی بر تن داشت و زخم چاقو در نزدیکی استخوان ترقوه او به چشم می‌خورد. یک نوار پارچه‌ای به طول 2 متر نیز سه بار دور گردنش پیچیده شده بود. محققان تصور می‌کنند احتمالاً این پارچه برای خفه کردن او استفاده شده است.
دانشمندان می‌گویند از 57 انسان باتلاقی که مورد بررسی قرار داده‌اند، دستکم 45 تن از آن‌ها با خشونت کشته شده‌اند و تعداد کمی نیز قبل از مرگ مورد ضرب و شتم یا مثله شدن قرار گرفته‌اند.
مرد تولوندی (Tollund Man) متعلق به قرن پنج پیش از میلاد که در سال 1950 در یک باتلاق زغال‌سنگ نارس در دانمارک پیدا شد، قربانی همین دست خشونت‌ها بوده است و محققان می‌گویند به دار کشیده شده بوده است. آثار یک نوک پیکان استخوانی در جمجمه و جناغ سینه در بدن یک مرد نیز دیده می‌شود که از باتلاق دیگری در دانمارک به دست آمده است.
در یک مورد و در باتلاق دانمارکی «الکن انجی» تخمین زده می‌شود که بقایای فروپاشیده بیش از 380 جنگجوی باستانی که در یک درگیری بی‌رحمانه در قرن یک پیش از میلاد کشته شده‌اند موجود باشد. محققان بر این باورند که کشته‌شدگان را از میدان نبرد خارج کرده و با سلاح و زیور آلات شخصی خود به باتلاق انداخته‌اند.
در گذشته معلوم نبود که چرا مو و بافت نرم جسد مومیایی‌های باتلاقی به همان صورت حفظ شده‌اند. دانشمندان اکنون می‌گویند اجساد وضعیت سالم خود را مدیون ترکیبات شیمیایی طبیعی باتلاق‌ها هستند. لایه‌های خزه اسفاگنوم و گل‌و‌لای برگ‌ها و گیاهان پوسیده (یا همان ذغال‌سنگ نارس) با دوره کردن جسد در محیطی سرد و بی‌حرکت که بسیار اسیدی و تقریباً فاقد اکسیژن است، به سالم ماندن آن کمک می‌کند.
در واقع خزه‌های در حال پوسیدگی اسیدهای هیومیک و اسفاگنان را آزاد می‌کنند. این اسیدها حیات را برای میکروارگانیسم‌هایی که معمولاً باعث پوسیدگی می‌شوند دشوار می‌سازند. اسفاگنان همچنین کلسیم را از استخوان‌ها شسته و در نهایت باعث نرم شدن، خمیدگی و تاب برداشتن آن‌ها می‌شود.
مومیای‌های باتلاقی معمولا در باتلاق‌های ذغال‌سنگ نارس که عمقی حدود ده متر دارند یافت می‌شوند.
هرچند در حال حاضر مومیایی‌های باتلاقی در موزه‌ها حفاظت می‌شوند، با این حال در قرون گذشته نقشی درمانی برای آن‌ها قائل بودند. در هلند در اواخر قرن هجدهم چهار جسد باتلاقی آسیاب شدند و پودر آن‌ها به عنوان دارو به افراد فروخته شد.
دانشمندان هنوز دقیق نمی‌دانند چرا مومیایی‌های باتلاقی کشته‌شده‌اند. شماری حدس می‌زنند ممکن است آن‌ها قربانیان آئینی به هنگام بلایای طبیعی همچون قحطی باشند. تحقیقات نشان داده که اکثر قربانیان در سنین نوجوانی و همزمان مبتلا به یک بیماری حرکتی سخت بوده‌اند.
رشد باتلاق‌ها در حدود 10 هزار سال پیش با فروپاشی ورقه یخی اوراسیا و سرریز آب شیرین آغاز شد که به طور ناگهانی بالارفتن سطح دریاها و سطح آب‌های زیرزمینی را در پی داشت. در پی این اتفاق تجزیه گیاهان در این مناطق به حدی کم شد که پوشش گیاهی مرده برای تشکیل ذغال سنگ نارس تجمع پیدا کرد. اکنون این مناطق باتلاقی باستانی در اروپا اکثرا تحت حفاظت محیطزیست کشورها قرار دارند.
نتایج مطالعات جدید در نشریه علمی «دنیای باستان» (Antiquity) منتشر شده است.