پیام خراسان - به گزارش ؛ در امتداد گلشهر. جایی حوالی پرجمعیت‌ترین محدوده مشهد. محله‌ای به نام شهید آوینی شناخته می‌شود. ساکنان محله شهید آوینی به مشکلات ریز و درشت این محدوده اشاره دارند. کمبود امکانات اولیه، آسفالت‌های فرسوده، نبود فضای سبز کافی و زیرساخت‌های ناقص به حال خود رها شده، از مهم‌ترین مشکلاتی است که اعضای شورای اجتماعی این محله از آن به عنوان مشکلات شاخص و بازر محله یاد می‌کنند.

با همـــاهنـگــی شــورای اجتمــاعــی محلـــه شهـیـــد آوینی، راهی این منطقه شدیم تا از زبان مردم و نمایندگانشان، مشکلات را بشنویم. در این بازدید، مجتبی شفیعی مبارکه، نایب رئیس شورای اجتماعی محله، علی اکبر آزادی، نماینده ایثارگران و معصومه مشرقی، نماینده ساکنان محله ما را در تریبون مردمی همراهی کردند و از درد‌هایی گفتند که سال هاست میان کوچه‌های تنگ و خانه‌های ساده، جا خوش کرده است.
زباله‌هایی که آرامش را برده‌اند اولین توقف ما کوچه آوینی 3/9 است. جایی که سطل‌های مکانیزه زباله مقابل در خانه‌ها قرار دارد. آزادی، نماینده ایثارگران و فعال اجتماعی درباره وضعیت این سطل‌های زباله این طور می‌گوید: بوی نامطبوع و منظره ناخوشایند این کوچه برای ساکنان بسیار آزاردهنده است.
او د ر ادامه بیان می‌کند: مردم بار‌ها گلایه خود را به شورای شهر و شهرداری اعلام کردند، اما سطل‌ها همچنان پابرجاست. نکته‌ای که در این باره وجود دارد این است که مکان یابی این سطل‌ها از همان ابتدا نامناسب و اشتباه بوده است. با این سطل‌ها ساکنان آسایش ندارند. از طرفی برای سلامتی ساکنان نیز تهدید است. او می‌گوید: از شورای شهر خواستیم که بازنگری جدی در مکان گذاری این سطل‌ها داشته باشند. همچنین پیشنهاد دادیم که نقاطی با حداقل مزاحمت برای عبور و مرور مردم انتخاب شود.
بهسازی 24 معبر، فقط روی کاغذ! در ادامه بازدید، وارد کوچه آوینی 3 شدیم. یکی از چندین کوچه‌ای که آسفالتش چاله‌های زیادی دارد. آزادی پایش را با احتیاط روی لبه فرورفتگی کوچه می‌گذارد و در ادامه می‌گوید: قرار بود سال 1403 بودجه‌ای برای روکش و بهسازی 24 معبر اختصاص داده شود، اما سال گذشته اعتبار به موقع نرسید و پروژه‌ها نصفه کاره ماند.

بازی در خیابان، تنها سرگرمی کودکان در بخش دیگری از بازدید، سراغ تنها پارک محله رفتیم. فضایی به وسعت حدود 1400 مترمربع که به سختی می‌شود اسمش را «پارک محله‌ای» گذاشت. مجتبی شفیعی با اشاره به تراکم بالای جمعیت در این منطقه می‌گوید: این پارک نه وسایل بازی کافی دارد، نه سایبان، نه امکانات رفاهی. برای هزاران نفر فقط همین یک فضای کوچک را درنظرگرفته‌اند. آن هم با همین شرایطی که اشاره کردم. خیلی از بچه‌ها در خیابان بازی می‌کنند، آن هم خیابان‌هایی که حتی سرعت گیر ندارند.
چالش معلولان و نابینایان برای قدم زدن در محله یکی از درد‌های کمتر شنیده شده محله، مربوط به افراد دارای معلولیت است. در خیابان گلریز، هیچ رمپی برای عبور ویلچر یا خط هدایت برای نابینایان وجود ندارد. پله‌ها ارتفاع‌های غیراستاندارد دارند. شفیعی نایب رئیس شورای اجتماعی محله در این باره می‌گوید: اگر فردی که نابیناست بخواهد از سر خیابان تا مسجد برود یا آنکه بخواهد از خیابان عبور کند با موانع بسیار زیادی روبه رو می‌شود. به همین دلیل ناچار است یا قید بیرون رفتن را بزند یا آنکه از کسی کمک بگیرد. در این محله مناسب سازی صفر است. این یعنی ما به بخشی از جامعه بی توجه هستیم.

مساجد چندمنظوره، اما خالی از تجهیزات با نبود مراکز فرهنگی یا باشگاه‌های ورزشی، بیشتر فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی در مساجد انجام می‌شود، اما این مساجد نیز مشکلاتی دارند و برای پاسخ گویی به نیاز مردم امکانات کافی و لازم ندارند. شفیعی می‌افزاید: سال گذشته قرار بود بودجه‌ای برای تجهیز مساجد اختصاص یابد، ولی بخش غالب این مبلغ برای خرید پکیج گرمایشی هزینه شد. ما پیشنهاد دادیم کمک‌ها مستقیم به حساب هیئت امنا واریز شود تا خود هیئت امنا بهتر مدیریت کنند.
خیابان‌های تنگ و ناوگان فرسوده در ادامه مسیر، صحبت‌ها به حمل ونقل رسید. کوچه‌ها و خیابان‌های باریک، عملا مانعی برای عبور اتوبوس‌های بزرگ و جدید است. اتوبوس‌هایی که در حال حاضر در محله فعال‌اند، قدیمی، کوچک و پر از مشکل هستند.
خانم مشرقی با صراحت می‌گوید: تا زمانی که خیابان‌ها تعریض نشوند و ناوگان نوسازی نشود، نه راننده‌ها راضی هستند، نه مردم. باید حمل ونقل را از اساس بازطراحی کنیم.
پروژه‌هایی که روی زمین مانده‌اند، امید‌ها برای سال 1404 پروژه‌های متعددی در سطح محله نیمه تمام رها شده‌اند. نایب رئیس شورای اجتماعی محله در این باره می‌گوید: کوچه‌ها و خیابان‌های نیمه ساخته، کانال‌های دفع آب و مسیر‌های تجاری از مشکلات این محله است.
برخی از این پروژه‌ها در فهرست پروژه‌های زودبازده سال 1403 آمدند، اما با بودجه‌ای محدود. شفیعی در پایان می‌گوید: اگه برنامه ریزی شفاف و بودجه واقعی داشته باشیم، خیلی از مشکلات قابل حل و برطرف شدن هستند. در حال حاضر امید ما به سال 1404 و پیگیری رسانه هاست.