بزرگنمايي:

پیام خراسان - شهرآرا نیوز/ بابک بیات سیزده‌بار نامزد دریافت سیمرغ بلورین می‌شود و سه بار این جایزه را از آن خود می‌کند. مرگ پسرش مانی تا عمق استخوان‌هایش را می‌سوزاند، اما دوباره خودش را به زندگی برمی‌گرداند.
مریم شیعه | شهرآرانیوز؛ بابک نوزده‌ساله است. در هنرستان موسیقی خوانده است و بعد گذر از هفت‌خان رستم، عضو نخستین گروه اپرای تهران شده است. اگرچه همیشه جایی حوالی هنر و هنرمندان پرسه می‌زد، عضویت در این گروه به نقطه عطف زندگی‌اش تبدیل می‌شود. این گروه زیر نظر ثمین باغچه‌بان، اولین باغچه‌بان و نصرت‌ا... زابلی اداره می‌شود. استادانی که نظیر نداشتند و ندارند. در تمام پنج سالی که آنجا می‌ماند، وقتش را صرف یادگیری موسیقی کلاسیک جهانی می‌کند. همه‌چیز درست پیش می‌رود. این مسیر تازه برایش نویدبخش روز‌های خوب است.
در میانه این مسیر با محمد اوشال آشنا می‌شود. اوشال آهنگ‌ساز و رهبر ارکستر جاز فلوریک است. ساز به فصل مشترک زندگی این دو نفر بدل می‌شود. دوستی‌شان شکل می‌گیرد، ریشه می‌دواند و هر روز عمیق و عمیق‌تر می‌شود. پنجره‌ای تازه و وسیع از عالم موسیقی به‌روی بابک باز می‌شود. اشتیاق او به موسیقی بیشتر از هر زمان دیگری است.
توی سرش مدام نت‌ها را بالا و پایین می‌کند و تمام ساعت‌های فراغتش به ساز زدن می‌گذرد. با ایرج جنتی عطایی آشنا می‌شود. شاعر، ترانه‌سرا و نمایش‌نامه نویس شناخته شده‌ای که کنار بابک موسیقی را هم دنبال می‌کند. «بابک بیات مطلق» به یکی از شناخته‌شده‌ترین نوازنده‌ها، تنظیم‌کننده‌ها، آهنگ‌ساز‌های موسیقی فیلم و موسیقی پاپ ایرانی تبدیل می‌شود.
از خانه 48 متری...
پدرش متولد و بزرگ‌شده جایی حوالی تهران است. جایی میان دو شهر تهران و ساوه که مامونیه نام دارد. نام مامونیه از مام می‌آید؛ مام یعنی مادر. پدرش آرزو دارد او به دانشگاه افسری برود و بابک روی هدفش پافشاری می‌کند. نام و نام‌خانوادگی‌اش را دوست ندارد. دوست داشت کوتاه‌ترش کند.
ادای کامل نام و نام‌خانوادگی‌اش وقت و انرژی زیادی می‌گرفت. کمتر هم پیش می‌آمد کسی او را به‌طور کامل صدا بزند. «علی حسین بیات زرندی مطلق» بعد‌ها زرندی را برمی‌دارد و از اسم مستعار بابک استفاده می‌کند. می‌شود بابک بیات مطلق. در کوچه‌پس‌کوچه‌های جنوب تهران بزرگ می‌شود. 
همه خاطرات کودکی‌اش در پیچ‌وخم خیابان‌های شهباز، سرآسیاب دولاب و شکوفه شکل می‌گیرد. خانه‌شان قدیمی است. آن‌قدر که با هر صدای کوچکی، همسایه‌ها پشت در خانه سبز می‌شوند. آن ساعت‌هایی از روز، ساز را دست می‌گیرد که صدای همسایه‌ها را درنیاورد. خانه‌شان 48 متر است. پنج نفری در آن خانه زندگی می‌کنند. پدر، مادر و دو برادرش که رابطه خوبی باهم دارند. 
عاطفه، مهربانی و فداکاری والدینش، پررنگ‌ترین خاطره روز‌های کودکی‌اش است. ملودی‌های تازه را وقتی زیر لب زمزمه می‌کند که سوز و نم و سرمای زمستان از سوراخ کفش‌هایش عبور می‌کنند و تنش را به لرزه می‌اندازند. فرقی نمی‌کند مقصد کجاست، او تمام مسیر مشغول چیدن نت‌ها توی سرش است.... تا قله آهنگ‌سازی
ورودش به دنیای سینما با ساخت موسیقی متن فیلم شروع می‌شود. آن هم فیلم سینمایی خاطره‌انگیز و به‌یادماندنی «حسن کچل» از علی حاتمی. با بزرگ‌ترین سینماگران ایران همکاری می‌کند. آهنگ‌سازی کار‌های فاخر بسیاری را انجام می‌دهد. بیش از صد اثر برای سینمای ایران تولید می‌کند. از «پهلوانان نمی‌میرند» و «مردی شبیه باران» گرفته تا «شب مکافات» و البته سریال خاطره‌انگیز «ولایت عشق». او موسیقی متن به‌یادماندنی «ولایت عشق» را می‌سازد و محمد اصفهانی روی آن می‌خواند.
شعر از دعبل خزایی است که وقتی در سال 1379 به روی آنتن می‌رود، مورد استقبال بینندگان تلویزیون قرار می‌گیرد. او با آهنگ‌سازی‌هایش، صدای خیلی از خواننده‌ها را هم در گوش تاریخ جاودانه می‌کند. محمد اصفهانی خود را مدیون او می‌داند. بعد‌ها به مانی رهنما، حامی، نیما مسیحا و سیامک عباسی و... آموزش موسیقی می‌دهد. او از معلمان خوش‌آوازه و خوش‌نام موسیقی ایران است.
سیزده‌بار نامزد دریافت سیمرغ بلورین می‌شود و سه بار این جایزه را از آن خود می‌کند. مرگ پسرش مانی تا عمق استخوان‌هایش را می‌سوزاند، اما دوباره خودش را به زندگی برمی‌گرداند. رفتن مانی برای مدتی او را از حرفه‌اش دور می‌کند، اما دوباره برمی‌گردد. او تا پنجم آذرماه سال‌1385 که بر اثر نارسایی کبدی در بیمارستان ایران‌مهر تهران بستری شد و درگذشت، به آهنگ‌سازی مشغول بود. روحش شاد و یادش گرامی!
نت به نت عاشقی
سریال «ولایت عشق» به کارگردانی مهدی فخیم‌زاده در سال‌1379 از شبکه یک سیما به روی آنتن رفت. آهنگ‌سازی این اثر را بابک بیات انجام داده و خوانندگی آن با اجرای محمد اصفهانی بر اساس شعری از دعبل خزایی انجام شده است. نسخه اصلی این آلبوم دارای پانزده‌قطعه است که چهار قطعه از آن با صدای محمد اصفهانی به ضبط رسیده است.
بابک بیات که پس از ولایت عشق ساخت موسیقی هیچ سریالی را قبول نکرد در زمان حیات خود در مصاحبه‌ای با ایسنا درباره موسیقی سریال «ولایت عشق» بیان کرده بود: «اگر شما به سریال‌های مهم دیگر که مورد توجه واقع شده نگاهی بیندازید، می‌بینید که موسیقی آن سریال یک ترانه دارد و چیز دیگری از موسیقی آن سریال در یاد و خاطره‌تان باقی نمانده است. ولی در سریال «ولایت عشق» ترانه در درجه اول کار نبوده است. من موسیقی مجموعه امام رضا (ع) را با استفاده از موسیقی مذهبی جهانی کار کردم. 
یعنی تعزیه خودمان را با کرال کلیسا تلفیق کردم و تم این مجموعه را درآوردم که بیشتر کرال با صدای انسان‌ها اجرا می‌شود. در قرون وسطی معتقد بوده‌اند که صدای انسان سمبل پاکی‌هاست. به همین خاطر فقط اجازه می‌داده‌اند که در کلیسا از صدای انسان استفاده شود، دقیقا مثل تعزیه خودمان. در دوره قاجاریه ساز‌هایی هم با تعزیه تلفیق شد و در گام‌ها و دسته‌های مختلف تعزیه، موسیقی‌مان را سینه به سینه حفظ کردیم.»
بازار