بزرگنمايي:

پیام خراسان - ورزش 3 /فان ژی هی از پذیرفتن مربیگری تیم ملی چین و جانشینی برانکو خودداری کرد و جوابی داد که به‌سرعت وایرال شد.
اظهارات تند فان ژی هی جمله «هرکس مربی شود، فحش می‌خورد»، بازتاب زیادی در رسانه‌های چین داشت. این اسطوره چینی که با جمله به‌یادماندنی «دیگر آبرویی باقی نمانده» به شهرت رسید، اکنون حتی جرئت نزدیک شدن به نیمکت مربیگری را ندارد. پشت این امتناع، چه حقایق تلخی نهفته است؟
دوران بازیگری فان ژی هی، آخرین دوره درخشان فوتبال چین بود، بهترین گلزن لیگ چین در سال 1995، کاپیتان کریستال پالاس در سال 1998، و برنده جایزه بهترین بازیکن آسیا در سال 2001. اما پس از بازنشستگی، او به نمادی از طنز تلخ فوتبال چین تبدیل شد! از برکناری ناامیدکننده از تیم شانگهای ژونگ‌بانگ، تا حاشیه‌های حضورش در برنامه‌های تلویزیونی به‌عنوان «ژنرال فن» و انتقادات به خاطر فعالیت در فروش آنلاین که به «کسب درآمد نامناسب» متهم شد، مسیر زندگی او شبیه یک مستند واقعی از فراز و نشیب‌های فوتبال چین است.
اکنون که پیشنهاد مربیگری تیم ملی به او ارائه شده، با رد قاطعانه آن پاسخ داده است. این نه نشانه ترس، بلکه نتیجه ضربه‌ سنگین واقعیت است.
در دوران فوتبال پرزرق‌وبرق چین، نیمکت تیم ملی به صفحه شطرنجی برای بازی‌های سرمایه‌داران تبدیل شده است. مربیان برجسته‌ای مانند لیپی و کاماچو نیز در این سیستم ناکام ماندند. آیا فن ژی با آن خلق‌وخوی تند می‌تواند در برابر این فشارها مقاومت کند؟ او سال‌ها پیش با انتشار ویدیویی که در آن از فدراسیون به دلیل «هدر دادن پول مالیات‌دهندگان» انتقاد کرد، به یک اثر طنز اینترنتی تبدیل شد. اگر او مربی شود، احتمالاً در کوتاه‌ترین زمان به چهره‌ای جنجالی در فوتبال تبدیل خواهد شد!
نفوذ فرهنگ هواداری به زمین فوتبال
بازار
مسابقات تیم ملی چین اکنون ترکیبی از نظرات متناقض در فضای مجازی است، از تعریف و تمجیدهای ظاهری تا فریادهای «پولمان را پس بدهید». یک اشتباه از بازیکن می‌تواند به ویدیویی طنز با میلیون‌ها بازدید تبدیل شود. اگر فان ژی هی هدایت تیم را بر عهده بگیرد، احتمالاً تصویرش به‌سرعت به بخشی از «ده لحظه شرم‌آور تیم ملی» تبدیل خواهد شد. قدرت تخریب کاربران امروزی بسیار بالاست.
نبود استعدادهای جوان و تیمی بدون منابع
در حالی که لیگ دانش‌آموزی ژاپن بازیکنانی در سطح جام جهانی پرورش می‌دهد، تیم زیر 23 سال چین همچنان با تکیه بر سیاست‌های حمایتی به میدان می‌رود. پیش‌بینی فن ژی که «اگر این‌گونه ادامه دهیم، به ویتنام خواهیم باخت» به حقیقت پیوست و اکنون ویتنام به جمع هشت تیم برتر جام ملت‌های آسیا راه یافته است. اگر او مربی شود، آیا باید تیمی شبیه به «فوتبال سالمندان» را هدایت کند یا با واقعیت تلخ «11 بازیکن ضعیف» روبه‌رو شود؟
امتناع فان ژی هی، بازتاب شکست ساختاری فوتبال چین است. مثل سیزیف در اساطیر یونان که سنگ را بارها به بالای کوه می‌برد و سقوط می‌کرد، فوتبال چین هم در چرخه بی‌پایان «تعویض مربی - شکست - تعویض مربی» گرفتار شده است.
اظهارات تند فان ژی هی، حقیقت تلخی را آشکار کرد: فوتبال چین به یک منجی نیاز ندارد، بلکه به انقلابی عمیق و دردناک محتاج است. از حذف نفوذ سیاسی از فدراسیون گرفته تا بازسازی سیستم آکادمی‌ها، از پاکسازی فساد و شرط‌بندی در لیگ تا بازسازی فرهنگ هواداری. اما واقعیت این است که هنوز درگیر بحث‌های پیش‌پاافتاده‌ای مثل «آیا باید از بازیکنان دورگه استفاده کنیم» هستند. وقتی فن ژی‌ می‌گوید «هرکی مربی بشه، فحش می‌خوره»، در واقع سیستمی بیمار و لاعلاج را مورد انتقاد قرار داده است.