پیام خراسان - یکی از ویژگی‌های جالب این درخت، قدرت جوش خوردن آن است. به گفته محلی‌ها، وقتی دو شاخه روی هم قرار می‌گیرند، کم کم به یکدیگر متصل می‌شوند و خیلی راحت به هم جوش می‌خورند.
به نقاط خاصی از جنگل‌های شمال که می‌روید، با رنگ آمیزی حیرت انگیزی مواجه می‌شوید که چشم اندازی متفاوت و رؤیا برانگیز دارد؛ با درختان عجیبی به رنگ های نارنجی، زرد پررنگ، قرمز درخشان، قهوه‌ای و سبز سیر که نگاه هر رهگذری را مجذوب می‌کند.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
شاید اگر از محلی‌ها درباره این نوع درخت عجیب بپرسید، هر کدام چیزی از عجایب آن بگویند، اما حتماً از زبان افراد محلی، درباره خواص طبی میوه، برگ‌ها و پوست این درخت چیزهایی خواهید شنید. حتی به شما خواهند گفت که در تنه این درخت، هیچ میخی فرو نمی‌رود! تمام این اطلاعات صحیح است؛ درخت انجیلی، درخت بومی جنگل‌های ایران است که ارتفاعش به 25 متر می‌رسد و در جنگل‌های آستارا فراوان دیده می‌شود.
یکی از ویژگی‌های جالب این درخت، قدرت جوش خوردن آن است. به گفته محلی‌ها، وقتی دو شاخه روی هم قرار می‌گیرند، کم کم به یکدیگر متصل می‌شوند و خیلی راحت به هم جوش می‌خورند. این مسأله باعث می‌شود که شاخ و برگ درختان انجیلی به صورت شبکه‌ای حیرت انگیز در بیایند و اشکال عجیب و موهوم و ترسناکی ایجاد کنند که گاهی درباره آن افسانه‌هایی هم گفته و شنیده می‌شود، اما همین ویژگی، به دکوراتورها و طراحان این امکان را می‌دهد که با استفاده از شاخه‌های این درخت، به اشکال هنری بسیار زیبایی دست یابند.
به دلیل فراوانی درخت انجیلی در ایران و رنگ‌های متنوع آن، گونه‌ای بسیار مناسب برای استفاده در بوستان‌های جنگلی است. جالب این است که درخت انجیلی در زمان بلوغ به شکل یک گنبد زیبای رنگارنگ درمی‌آید. این رشد منظم، آنقدر متوازن انجام می‌شود که ممکن است ارتفاعش را به 10 متر و قطر تاج مدورش را به 8 متر برساند.
درخت انجیلی (انجیلو، آسوندار، انجول، تویی، تفی، زوند) با نام علمی parrotia persica شناخته می‌شود. در سال 1811 زیست شناس و گیاه شناس آلمانی به نام friedrich parrot درحالی که برای یک کار تحقیقاتی به منطقه قفقاز سفر کرده بود در دامنه کوه آرارات با درختی روبرو شد که تا آن موقع هیچ گیاه شناسی آنرا معرفی نکرده بود.
بنابراین او این درخت را با نام علمی خودش به نام parrotia persica معرفی کرد. در زبان انگلیسی parrotia به معنی طوطی است؛ در دو طرف میوه درخت انجیلی دو زائده منقار مانند شبیه نوک طوطی وجود دارد که می‌توان گفت شاید یکی از عوامل انتخاب این نامگذاری باشد. نام‌های علمی در سراسر دنیا یکسان هستند و راهی برای تشخیص و تفکیک گونه‌های مختلف هستند.
اما علاوه بر این نام علمی این درخت در جاهای مختلف به نام‌های متفاوتی شناخته می‌شود. مثلا در زبان انگلیسی به دلیل سختی چوبش به درخت آهن iron wood شهرت دارد. در زبان ترکی آن را دمیر آغاجی می‌نامند و نام تالشی‌اش «آسوندار» است.