چاپ

پیام خراسان - فرارو- صحنه‌ای در فیلم بیداری (1990) هست که در آن رابین ویلیامز به طرف مقابلش می‌گوید: «تو یه موقعی فکر می‌کردی همۀ این چیزای غیرعادی یه روز در کنار همدیگه تبدیل میشن به یه چیز عادی». حالا من هر وقت که مستند تازه‌ای را دربارۀ مردان شکارچی و تجاوزگر می‌بینیم، این جمله در ذهنم تداعی می‌شود؛ انگار این آدم‌ها هم عمل زشتشان را آنقدر تکرار کرده بودند که دیگر برایشان به چیزی عادی تبدیل شده بود.
به گزارش فرارو به نقل از گاردین؛ دربارۀ مردانی حرف می‌زنیم که سال‌های سال آشکارا به رفتار‌های ویرانگرشان ادامه داده‌اند بدون اینکه هیچ مجازاتی برایشان وجود داشته باشد. مایکل جکسون، آر کلی، جیمی سویل، خیلی از ستاره‌های موسیقی راک، جفری اپستین و هاروی واینستین؛ این‌ها فقط چند نمونه از آدم‌های این فهرست هستند؛ فهرستی که بدون شک در آینده بلندتر هم خواهد شد.

پیام خراسان

این مستند ساختار کاملا مناسبی دارد و شیوۀ روایتش به همان صورتی است که از یک مستند افشاگرانه انتظار داریم. قربانیان سوءاستفاده‌های جنسی در اینجا داستان خودشان را نقل می‌کنند. چند مدل سابق به نام‌های کاره اوتیس، شاونا لی، جیل داد و چند نفر دیگر، کسانی هستند که تجربۀ خودشان را از آزار‌هایی که دیدند روایت می‌کنند. داستان‌هایی که این چند زن تعریف می‌کنند در اصل و اساسشان تقریبا یکی هستند؛ همۀ آن‌ها تنها و بی‌پناه در یک کشور غریب به دنبال شغل می‌گشته‌اند؛ طبیعی است که وقتی یک بنگاه استعدادیابی در صنعت مدلینگ به آن‌ها پول و سرپناه می‌دهد، این برای آن‌ها مثل یک موهبت است، بخصوص که شخص رئیس هم نسبت به آن‌ها خیلی مهربان باشد. ابتدا همه چیز با یک گفتگوی دوستانه و مهربانانه شروع می‌شود؛ شانه‌ای برای گریه کردن و رفتاری حمایت‌گرانه. اما بعد این مهربانی کم‌کم تغییر شکل می‌دهد و تبدیل می‌شود به دعوت شبانه به آپارتمان؛ و بعد از این دیگر چیزی در اختیار قربانی نیست. جملۀ مشترکی که قربانیان می‌گویند این است: «ناگهان مرا در آغوش گرفته بود». کلمۀ دیگری که در حرف‌های آن‌ها تکرار می‌شود «فروپاشیده» است؛ مرد‌ها بعد از اینکه به خواستۀ خودشان می‌رسیدند، با خیال راحت می‌خوابیدند و این دختر‌ها را در حال گریه و با روحی درهم‌شکسته و فروپاشیده رها می‌کردند.

پیام خراسان